Na czas Świąt kraj oklapł w duchowym skupieniu, nawet dyżurni dziennikarze rutynowe doniesienia o horrorze na polskich drogach przepisywali żywcem z zeszłorocznych. Jak zwykle więc ważniejszym njusem było „schwytano 1800 pijanych kierowców” niż „zginęło 35 osób”. W dodatku między pierwszymi a drugimi nie zarysowano choćby konturu powiązania.
Tak czy inaczej wierzący i niewierzący generalnie zamilkli, przez co można było odnieść wrażenie, iż zawarto nieformalny rozejm. Zdaje się, że próżne to były nadzieje - to, co można było wziąć za pakt o nieagresji, w istocie było przegrupowaniem do kolejnej ofensywy.
Jako pierwszy na plac wyskoczył gwiazdor publicystyki ornamentowej, pan Ścios Aleksander. Wykorzystując ciszę zagrzmiał oskarżeniem, a takie efekty akustyczne skuteczniejsze są od reklamy podprogowej – niemal każdy słysząc krzyki „pali się!” odwraca głowę, aby spojrzeć w oczekiwaną stronę. Benefis p. Ściosa docenili jego wierni, co rozumie się samo przez się – niewierni na blog Autora i tak nie mają wstępu.
Zaszczytne drugie miejsce przypada spóźnionemu o 24 godziny adwokatowi Rogalskiemu Rafałowi. W przeciwieństwie do milionów amerykańskim mecenasów pan Rogalski nie jest anonimem i umiejętnie to wykorzystuje. Jak poinformował właśnie „Wprost”, p. Rogalski zażądał od prokuratury, aby sprawdziła, czy przed katastrofą bombowca w Smoleńsku Rosjanie nie rozpylili w powietrzu helu.
Hel to bardzo użyteczny pierwiastek. Nie dość, że daje życie dziecięcym balonikom, to ma jeszcze właściwości relaksacyjne. Wystarczy wchłonąć nieco helu i zabrać głos na dowolny temat, a wszyscy dookoła pokładają się ze śmiechu. Podrasowany helem pan mecenas taką właśnie może sobie przypisać zasługę i w odpowiedniej chwili pochwalić się nią przed Najwyższym. Rozpylanie w otwartym terenie pierwiastka lżejszego od powietrza powinno zostawić w płucach poległych ofiar lecących w ciśnieniowej kabinie odrzutowca obciążające Rusków ślady – brzmi to cokolwiek skomplikowanie, niemniej nie o tekst tu chodzi, lecz akustyczne efekty specjalne. Swoją drogą dziwne, że sposób ten nie wpadł do głowy cyrkowym klaunom – zamiast nakładać na twarz groteskowy makijaż, mogliby rozpylać w namiocie hel. No i publika śmiałaby się do rozpuku niezależnie od ich manewrów. Odpowiednia dawka helu - i nawet siedzący nieruchomo na krześle błazen wydawałby się zabawny.
Na marginesie warto także odnotować, iż w czasie Świąt żadnego nowego błędu ortograficznego nie popełnił Pan Prezydent. Jest to tym bardziej godne uznania, jako że Pan Prezydent kilka razy – i to publicznie - zabierał głos. Ponoć doradcy Pana Prezydenta zastanawiają się, czy nie wzbudzanie kontrowersji jest aby na pewno właściwą drogą, nudziarstwo to polityczny grzech większy od drobnych wpadek. Można więc pójść śladem mecenasa Rogalskiego i przed kolejnymi wystąpieniami podawać Panu Prezydentowi hel. Albo nagrać jego przemówienia na analogowe płyty i sprzedawać z instrukcją „puszczać na 78 obrotów”.
