Nie, to nie jest dramatyczny apel wojewódzkiej stacji krwiodawstwa. To łagodne, jakże ludzkie stanowisko dwóch posłów PiS, którzy wezwali Prowincjała Zgromadzenia Redemptorystów do usunięcia sprzed ich oczu pewnej tablicy pamiątkowej. Tablica, która tak kole w oczy posłów Kozaka Zbigniewa i Jaworskiego Andrzeja, upamiętnia ofiary trzech wielkich katastrof morskich. Dlaczego pamięć o tych ofiarach nie podoba się funkcjonariuszom PiS? Ano dlatego, że ofiary te mają niewłaściwą narodowość.
30 stycznia 1945 – sowiecki okręt podwodny S-13 zatapia liniowiec Wilhelm Gustloff. Na pokładzie znajdowało się 173 członków załogi, 918 marynarzy z 2 dywizjonu szkolnego, 162 rannych, 4424 uchodźców i 373 kobiety w wieku 17-25 lat z sił pomocniczych Krigsmarine oraz co najmniej kilkuset kolejnych niezarejestrowanych cywilów. Eskorta podniosła z wody 876 rozbitków, z których część potem zmarła.
9/10 lutego 1945 – ten sam sowiecki U-boot zatapia kolejny statek transportowy o nazwie General von Steuben. Statek przewoził 2000 rannych, 230 pielęgniarek, 30 lekarzy i 1000 uchodźców cywilnych. Uratowano 300 osób.
16 kwietnia 1945 – inny sowiecki okręt podwodny L-4 w perfekcyjnie przeprowadzonym ataku torpeduje transportowiec Goya. Na statku znajdowali się żołnierze z 35 regimentu pancernego oraz uchodźcy cywilni, w sumie 6 385 osób. Goya zatonęła po 4 minutach od ataku, eskorta zdołała podnieść z wody tylko 182 ludzi, w tym 4 cywilów.
W sumie w tych trzech katastrofach zginęło ok. 14 000 ludzi, z czego trzy czwarte stanowili cywile. Niemieccy cywile, czyli zdaniem posłów Jaworskiego i Kozaka – podludzie. To znaczy nie, przepraszam, posłowie takim językiem się nie posługują, nie wspominali niczego o „podludziach”. Cywilne ofiary nazwali kulturalnie katami, wskazując przy tym na dodatkową okoliczność katów obciążającą: większość cywilnych ofiar stanowiły osoby, które zajęły wcześniej mieszkania wypędzonych Gdynian i przejęły ich dobytek. Jak sobie pomyślę, ilu Polaków zajmuje domy i mieszkania wypędzonych Niemców i zamordowanych Żydów, to robi mi się słabo w obliczu konsekwencji…
Najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że posłowie zrównali tablicę pamiątkową z pomnikiem, nazywając ją w dodatku formą wyjątkowego wyróżnienia. Nie wiem, jak tam ci wojowniczy posłowie, lecz ja za żadne skarby nie chciałbym w życiu otrzymać takiego wyróżnienia, nawet w formie pomnika. Wyznaję prostacką zasadę, że lepiej być żywym, niż martwą i wyróżnioną ofiarą.
Chociaż nie, jeszcze śmieszniejsze jest oburzenie posła Jaworskiego, który pielęgnowanie pamięci o ofiarach wojny zrecenzował słowami brak wrażliwości.
