Biedny ten Sudan. Głód, brak wody, ciągłe walki, masakry, szalejące globalne ocieplenie (dzisiaj w Chartumie było aż 28 stopni i to – uwaga – powyżej zera) i te małe, nieszczęśliwe Murzyniątka. Umierają masowo, biedactwa, a przecież wystarczy zaledwie 5 euro, by je nakarmić na tydzień.
Nieco inne problemy nękają Niezastąpionych Pracowników unijnych. Tak jest, tu nie chodzi o jakieś niewyraźne miliony Afrykańczyków, lecz zdrową, 44-tysięczną populację eurobiurokratów, którym zajrzała w oczy perspektywa rychłego zgonu z wycieńczenia:
Jacek Fedorowicz pokpiwał sobie w jednym ze skeczów o Koledze Kierowniku z tow. Miodowicza Alfreda, fallusa Biura Politycznego i jednocześnie szefa kolaboranckich związków zawodowych. Otóż ów Miodowicz, występując jako szef OPZZ, negocjował z Miodowiczem, fallusem BP, kwestię zapowiedzianych podwyżek. Rokowania z samym sobą zakończyły się sukcesem: udało się zmniejszyć wysokość podwyżek z powiedzmy 70% do 35%, co zgodnie obaj Miodowicze uznali za de facto obniżkę.
W latach osiemdziesiątych był to lekko surrealistyczny żart, świat jednak poszedł do przodu i satyra została zastąpiona przez rzeczywistość (albo na odwrót, już mi się myli). Mniejsza podwyżka jest powodem do strajku, a jednocześnie poprawionym rozwinięciem teorii marksizmu. Marks kombinował w dobrym kierunku, jednak swoją przenikliwością mimo wszystko nie zdemaskował przyszłości – to nie klasa robotnicza jest najbardziej postępowa, lecz klasa urzędnicza. Walka z wyzyskiem przybiera obecnie nowe formy, nieodgadnione przez brodatego proroka z Trewiru; to biurokracja wytycza kierunki rozwoju społecznego, ona jest awangardą postępu: słyszał kto kiedy o strajku w fabryce wywołanego zapowiedzią podwyżek?
Podwyżek, dodajmy, nie średniej pensji krajowej, lecz wynagrodzeń w wysokości od 2500 euro dla świeżo zatrudnionej sekretarki do 18 000 euro dla dyrektorów i komisarzy ludowych… pardon… obecnie ci funkcjonariusze już nie używają rozwiniętej tytulatury… Innymi słowy widełki wynoszą od ok. 10 000 do 74 000 PLN. Ponoć w Brukseli życie jest drogie, ale chyba miasto to nie jest zasiedlone jedynie przez urzędasów? Żyją tam chyba ludzie zarabiający trochę mniej, jacyś sklepikarze, portierzy, konsultanci? Dają sobie radę bez gwarantowanych podwyżek?
W czasie „dziwnej wojny” przełomu lat 1939/1940 alianci nękali Niemcy nalotami ulotkowymi (bomby oszczędzali w oczekiwaniu na lepsze czasy). Pewnego razu załoga jednego z bombowców zameldowała po powrocie, że w wyniku jakiejś awarii nie mogła rozrzucić ulotek, więc wyrzuciła je w paczkach. Komendant bazy złapał się za głowę: „Czyście zwariowali? Przecież mogliście kogoś zabić tam na ziemi!”
Proponuję wypłacić eurourzędasom podwyżkę w taki sam sposób – zrzutami paczek z banknotami. Może któraś będzie celna. Jednocześnie biurokraci będą mogli się wczuć w rolę biednych sudańskich dzieci, także wypatrujących do załzawieni oczu zrzutów żywności i lekarstw…
